تو مرا در مدار خوابهایت می چرخانی
سر می دوانی
تا هزار آیینه بپیماید
پاهایم خسته است
حرفی که از فرط پیری
به جیغ می ماند زنگ استخوانهایش
خوشحال می شود شاعر سری به شعرهایش بزنی
تا زنجره ها
وضجه باد توی گوش برگها
نام مرا جیغ بکشند مادر تمام تنهایی ها
قدم گذاشته است توی کهکشان شیری .
خدا امشب ستاره ها را گم کرده است توی جیب های آسمان
تا من گیسوان دختران غم را
ببافم با ریسمان آسمان
بر کفش های گلی زمین بوسه می زند باران
و من توی عشقی که جا مانده است
محو می کنم ماه خانه ام را
مه دنیا را گرفته
من مه را
توی دستانم
می چکانم
چشم های باران را
از قاب خاکستری خواب هایت
مهسا عسکری
خدا آرام اشکی ریخت روی زخم اشعارم
نکردم شکر این نعمت خداوندا چه بی عارم
به هر جایی که باشم من هوایم را تو خواهی داشت
صدایت میکنم با عشق به الطافت گرفتارم
چه نجوا میکنم با دل برایش ازتو می گویم
که من شب را به شوق توبه پای ماه بیدارم
وضو میسازم از اشکم دو رکعت عشق می خوانم
بگویم در قنوت خود دو رکعت عشق می خوانم
ندارم در خورت چیزی فقط این جان ناقابل
چنان خوبی که میگویم چه غم من هم خدا دارم
نفسهایم برای تو غزلهایم فدای تو
پریزادم صدایم کن که از بیگانه بیزارم
تو الله احد هستی و انت تسمع صوته
چه حرمت دارداین لحظه که نامت را به لب دارم
راحله حسینی
